王昭君

“时呼韩邪来朝，帝敕以宫女五人赐之。“shí hū hán xié lái cháo，dì chì yĭ gōng nǚ wŭ rén cì zhī。

昭君入宫数岁，不得见 御，积悲怨，乃请掖庭令求行。zhāo jūn rù gōng shŭ suì，bù dé jiàn yù，jī bēi yuàn，năi qĭng [yè,yē,yì] tíng lìng qiú xíng。

呼韩邪临辞大会，帝召五女以示 之。hū hán xié lín cí dà huì，dì zhào wŭ nǚ yĭ shì zhī。

召君丰容靓饰，光明汉宫，顾景裴回，竦动左右，帝见大惊 ……” ——后书，卷七十九，南匈奴传承明殿的喧哗霎时沉寂几百双眼睛遥望殿外。zhào jūn fēng róng liàng shì，guāng míng hàn gōng，gù jĭng péi huí，sŏng dòng zuŏ yòu，dì jiàn dà jīng ……” ——hòu shū，juăn qī shí jiŭ，nán xiōng nú [chuán,zhuàn] chéng míng diàn de xuān [huā,huá,yè] shà shí chén jì jĭ băi shuāng yăn jīng yáo wàng diàn wài。

我们环佩琅琅，登上白玉石阶。wŏ [men,mén] huán pèi láng láng，dēng shàng bái yù shí jiē。

陛下，你就要见到王嫱了！bì xià，nĭ jiù yào jiàn dào wáng qiáng le！

我就是你寻求的绝色。wŏ jiù shì nĭ xún qiú de jué sè。

殿前铿然一响，我的容光炫惑了禁卫，他把不稳手中的长戈。diàn qián kēng rán yī xiăng，wŏ de róng guāng xuàn huò le jìn wèi，tā bă bù wĕn shŏu zhōng de cháng gē。

我曾是江城一首醉人的歌，莲步踏过多少失落的魂魄。wŏ céng shì jiāng chéng yī shŏu zuì rén de gē，lián bù tà guò duō shăo shī luò de hún pò。

曳地的深衣裙裾，托我升殿如绿云。[yè,zhuài,yì] dì de shēn yī qún jū，tuō wŏ shēng diàn rú lǜ yún。

落日剪出我的风柳腰，直映入龙座上你的双眸。luò rì jiăn chū wŏ de fēng liŭ yāo，zhí yìng rù lóng zuò shàng nĭ de shuāng móu。

陛下，空等了你三年！bì xià，kōng dĕng le nĭ sān nián！

你只见过画里的王嫱，他的画笔化神奇为腐朽，勾出空等十年的憔悴。nĭ zhĭ jiàn guò huà lĭ de wáng qiáng，tā de huà bĭ huà shén qí wèi fŭ xiŭ，[gōu,gòu] chū kōng dĕng shí nián de qiáo cuì。

风华岂能用钱币衡量？fēng huá qĭ néng yòng qián bì héng liáng？

我的傲骨触犯他的权限；wŏ de ào gŭ chù fàn tā de quán xiàn；

因此花容在寂寂深院开放，夜夜覆盖清冷的月光，遥想高台上的笙箫，以及承露盘中的晶盈雨。yīn cĭ huā róng zài jì jì shēn yuàn kāi fàng，yè yè fù gài qīng lĕng de yuè guāng，yáo xiăng gāo tái shàng de shēng xiāo，yĭ jí chéng lù pán zhōng de jīng yíng yŭ。

陛下，我不甘心老死宫中，唯有离开你，远离长安，我们才有缘相见。bì xià，wŏ bù gān xīn lăo sĭ gōng zhōng，wéi yŏu lí kāi nĭ，yuăn lí cháng ān，wŏ [men,mén] cái yŏu yuán xiāng jiàn。

“宁胡君王嫱见驾，万岁，万岁，万万岁！“nìng hú jūn wáng qiáng jiàn jià，wàn suì，wàn suì，wàn wàn suì！

”你的冕冠倏地一动，白玉珠旒乱晃，掩不住你眼中的惊愕——晚风掠开碎冰，荡一池春波。”nĭ de miăn guān [shū,shù] dì yī dòng，bái yù zhū liú luàn [huăng,huàng]，yăn bù zhù nĭ yăn zhōng de jīng è——wăn fēng [lüè,lüĕ] kāi suì bīng，dàng yī chí chūn bō。

我袅袅俯身下拜；wŏ niăo niăo fŭ shēn xià bài；

呼韩邪拍案惊起，风霜的脸满布欢喜。hū hán xié pāi àn jīng qĭ，fēng shuāng de liăn măn bù huān xĭ。

以后的蛮荒岁月，都交付黄沙、庐帐、刺痛肌肤的毛毡、以及异族男子拉弓的臂弯。yĭ hòu de mán huāng suì yuè，dōu jiāo fù huáng shā、lú zhàng、cì tòng jī fū de máo zhān、yĭ jí yì zú nán zĭ [lā,lá,lă,là] gōng de [bei,bì,bèi] wān。

陛下、你的深情也刺痛我，纵使你爱我，以无尽温柔，你的宠眷能多久？bì xià、nĭ de shēn qíng yĕ cì tòng wŏ，zòng shĭ nĭ ài wŏ，yĭ wú jìn wēn róu，nĭ de chŏng juàn néng duō jiŭ？

倒不如你魂牵塞外，因为得不到的，属于永恒。dăo bù rú nĭ hún qiān sài wài，yīn wèi dé bù dào de，shŭ yú yŏng héng。