春花吟

春未来时花未觉，春欲去时花又落。chūn wèi lái shí huā wèi jué，chūn yù qù shí huā yòu luò。

莫言世事无始终，春亦于花太情薄。mò yán shì shì wú shĭ zhōng，chūn yì yú huā tài qíng bó。

我今问花并问春，司花司春者何人。wŏ jīn wèn huā bìng wèn chūn，sī huā sī chūn zhĕ hé rén。

空中仿佛有神语，此当问之于大钧。kōng zhōng făng fú yŏu shén yŭ，cĭ dāng wèn zhī yú dà jūn。

不如再作问钧赋，赋成直上天门云。bù rú zài zuò wèn jūn fù，fù chéng zhí shàng tiān mén yún。

扣天乞与花长春，免使花飞怨春暮。kòu tiān qĭ yŭ huā cháng chūn，miăn shĭ huā fēi yuàn chūn mù。